Gra w bule – część sportowej tożsamości Francji

Przywołany obraz powtarza się często, zwłaszcza w południowej części Francji w czasie łaskawych warunków atmosferycznych. Bo przecież miło jest grać, będąc pieszczonym promieniami słońca. Oczywiście petanka (franc. pétanque to inna nazwa gry w bule) jest równie popularna na pozostałym terytorium tego kraju i stale zdobywa coraz większą rzeszę sympatyków na całym świecie. Grają w nią głównie mężczyźni, co absolutnie nie wyklucza udziału płci pięknej. Jest ona dyscypliną World Games - Międzynarodowych Igrzysk Nieolimpijskich, a jej paraolimpijska odmiana nosi nazwę boccia.

Pierwowzorem gry w bule jest gra w kule, uprawiana jeszcze przez rzymskich legionistów, dzięki którym rozpowszechniła się wokół basenu Morza Śródziemnego. Na początku XX wieku zaczęto grać w grę zwaną w dialekcie prowansalskim ped tanco, co oznacza „stopy złączone” i jest ważne dla zasad gry. „Przepisowy” rzut kulą jest uwarunkowany ustawieniem obu stóp wewnątrz wytyczonego koła. Pozbawione trawy pole gry to z kolei bulodrom. Bule rzucane przez ustawionego we wspomnianym kole zawodnika mają wylądować jak najbliżej małej, lekkiej kulki (drewnianej lub plastikowej) zwanej… świnką (po francusku „cochonet”). Zdobywanie punktów umożliwia też wybijanie, czyli oddalanie od świnki bul przeciwnika, poprzez rzut własną bulą. Rozgrywka trwa od wyrzucenia świnki do ostatniej buli. Kule rzucone bliżej świnki, niż najkrótszy dystans przeciwnika, są odpowiednio punktowane. Zwycięzca rysuje następny okrąg, rozpoczynając w ten sposób kolejną rozgrywkę. Partia składa się z kilku rozgrywek, a wygrywa ją osoba lub zespół, który zdobędzie 13 punktów. Strona przegrywająca do zera całuje… wizerunek nagich, kobiecych pośladków (w myśl tradycji, powstałej na bazie historii, jakoby burmistrz miasteczka w południowej Francji dostał do pocałowania właśnie tę cześć ciała kelnerki, którą przegrywający zazwyczaj całowali w policzek).

Bule produkowane są  głównie we Francji. Fragment stalowego wałka jest odcinany, spłaszczany, układany w półkulę, a następnie spawany, łączony z drugą połówką i hartowany. Oznacza to, że te solidnie wyglądające srebrne kule są w środku puste!  Na każdej profesjonalnej buli znajdziemy wygrawerowane logo firmy, jej wagę, typ i numer seryjny. Zdarza się, że dla obciążenia buli wlewa się do niej rtęć - co jest absolutnie nieregulaminowe i grozi dyskwalifikacją lub utratą licencji zawodnika. 

Choć partie petanki rozgrywane są zazwyczaj w bezpieczny i pokojowy sposób, francuska prasa nie bez kozery ukuła pojęcie „buliganizmu”. Zdarza się, że emocje zawodników biorą górę nad zasadami dobrego wychowania. W przeszłości odnotowywane były sytuacje, w których kule, zamiast na obszarze bulodromu, lądowały z impetem na przeciwniku. Choć zakończenie ich lotu na czyjejś głowie mogłoby się skończyć pozbawieniem ofiary życia, na szczęście zazwyczaj odbywa się bez tak dramatycznych finałów. Jedyny taki odnotowany w historii przypadek miał miejsce we Francji w 2008 roku. 

Chociaż wielu uważa, że gra w bule „nie porywa” i z pewnością dyscyplina ta nie należy do spektakularnych sportów promowanych w mediach,  nie przekreślajcie petanki! Wpiszcie ją raczej na listę sposobów miłego spędzania czasu i urozmaicenia spotkania towarzyskiego. Na pewno już taką układacie, ciesząc się zbliżającym się latem i stopniowym znoszeniem restrykcji. Nie zawiedziecie się!

Jak grać w bule?