Karolina Lanckorońska

Zamek na Wawelu

Historyczka sztuki urodzona 11 sierpnia 1898 r. w Buchberg am Kamp w Austrii. Pochodziła z arystokratycznego rodu herbu Zadora. Studiowała historię sztuki na Uniwersytecie Wiedeńskim. W 1926 r. uzyskała doktorat. Później habilitowała się na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie jako pierwsza kobieta. Wykładała tam historię sztuki nowożytnej. W czasie II wojny światowej w Związku Walki Zbrojnej-Armii Krajowej w stopniu porucznika. Działała w Radzie Głównej Opiekuńczej w Krakowie. W 1942 r. aresztowana przez Gestapo. Więziona w obozie koncentracyjnym w Ravensbrück. Po wojnie wydała „Wspomnienia wojenne”. Osiadła we Włoszech, gdzie pomogła w zdobyciu wykształcenia ponad 1000 żołnierzom zwalnianym z Armii Andersa. W Rzymie założyła Polski Instytut Historyczny, a w 1967 r. Fundację Lanckorońskich wspierającą rozwój nauk humanistycznych w Polsce. Wykładała w Polskim Uniwersytecie na Obczyźnie. W 1994 r. podarowała kilkaset dzieł sztuki zamkom królewskim w Krakowie i Warszawie oraz polskim instytucjom kultury. Otrzymała odznaczenia polskie, włoskie i papieskie. Zmarła w 2002 r. w Rzymie i tam spoczywa na cmentarzu Campo Verano.

Inne miejsca: zbiory (Biblioteka Jagiellońska, Muzeum Uniwersytetu Jagiellońskiego), Uniwersytet Jagielloński (Doktor honoris causa 1983 r.), park im. Henryka Jordana (popiersie).