Budowa Alei Złotych Serc na ostatniej prostej!

Ścieżka sensoryczna przy ulicy Tynieckiej powstaje dzięki staraniom Fundacji Edukacyjnej Dialog, która pozyskuje darczyńców i gromadzi fundusze, a także materiały na kolejne etapy prac. Fundacja wiele zawdzięcza też wolontariuszom – pomagającym przy budowie lub kwestującym na ten cel.

Pomysłodawcy nazwali więc ścieżkę Aleją Złotych Serc. Do ukończenia projektu brakuje jeszcze jednej cegiełki, która pozwoli zakupić i zamontować wyposażenie piątej strefy, czyli specjalne urządzenia dźwiękowe, uczące dzieci rozpoznawać, rozróżniać i lokalizować dźwięki w przestrzeni. Koszt piątego odcinka, głównie ze względu na to wyposażenie, sięga około 75 tys. zł.

– Otoczenie piątego odcinka obsadziliśmy wysokimi trawami, które poruszane wiatrem, będą delikatnie szumieć, a gdy się rozrosną, stworzą ścianę izolującą od hałasu ulicy i sąsiedniego osiedla. Są też pergola i trejaż, ich pnącza stworzą tunel ciszy. Nawierzchnia składa się z różnego rodzaju podłoża, m.in. kostki brukowej, gdzie tworzy garb, jak na niektórych krakowskich ulicach. Mamy też wielkie otoczaki zalane betonem – opisuje Agnieszka Rzehak z Fundacji Edukacyjnej Dialog. – Z kostek powstał wizerunek jaszczurki. Dzieci nazwały ją zwinką tyniecką. Do pełni szczęścia brakuje nam jeszcze urządzeń wspierających trening orientacji przestrzennej – dodaje.

Chodzi m.in. o telegraf akustyczny, czyli swego rodzaju tubę do mówienia. To urządzenie, które pomaga osobom niewidomym nauczyć się, jak namierzyć źródło dźwięku oraz ocenić jego natężenie. Z kolei dzwony rurowe emitują drgania i wibracje. To ważne, bo orientacja w przestrzeni w oparciu o dźwięki jest jedną z najtrudniejszych umiejętności, której muszą nauczyć się dzieci słabowidzące i niewidome.

Ścieżka sensoryczna przy Tynieckiej odzwierciedla rzeczywisty świat w mikroskali. Ma przygotować dzieci z wadą wzroku do życia w świecie ludzi widzących. Pierwszy odcinek to tzw. strefa dotyku (są tam: mech, piasek, kocie łby, kamienie, kostka brukowa, żwir) – ma uczyć mobilności i pokonywania barier, rozwijać sprawność motoryczną, równowagę, koordynację ruchową i wyobraźnię przestrzenną. Druga strefa wyróżnia się podniesioną rabatą z cegły, do której mogą podjechać uczniowie poruszający się na wózkach inwalidzkich, aby węchem i dotykiem poznawać różnokształtne i zapachowe rośliny (lawenda, róże, zioła). Trzeci odcinek obejmuje górkę, głazy (imitacja terenu górskiego), tablice edukacyjne, labirynt, kółko i krzyżyk, zegar – całość ma być i sprawnościowa, i logiczna, rozwijać koordynację ruchową i myślenie abstrakcyjne. Czwarta przeznaczona jest dla dzieci lepiej radzących sobie w terenie, położono tam falistą kostkę, piasek z tzw. mostem birmańskim, na którym można uczyć się kroku przesuwnego, kamyczki, plastry drewna w żwirku.

Podział ścieżki na pięć stref umożliwia symulację różnych zdarzeń i sytuacji w różnych miejscach w zależności od pory roku, pogody i dnia (dźwięki nie brzmią przecież zawsze tak samo!). To dla dzieci niewidomych i słabowidzących szczególne miejsce zmysłowych doznań, gdzie wrażenia dotykowe, słuchowe i zapachowe pozwalają łączyć naukę z rekreacją i zajęciami terapeutycznymi.

Aleja Złotych Serc ma wielu ambasadorów – inicjatywę wsparli artyści, pisarze i twórcy, m.in. Wojciech Smarzowski, Agata Kulesza, Michał Rusinek, Grzegorz Turnau, Andrzej Sikorowski, Rafał Sonik i Ewa Wachowicz. Ostatnio dołączył do nich krakowski aktor Radosław Krzyżanowski.

Przebieg realizacji projektu można śledzić na Facebooku.